Huit femmes

Weekendje Parijs met 8 madammen. Dat is bijkletsen op een terrasje, bij lekker eten, tijdens het shoppen, het wandelen, op de (open)dubbeldekbus, 2 aan 2, 2 keer 4 of alle 8 samen. Allez soit, combinaties te over. Expo's niet grondig gedaan, wel enkele ontdekkingen onderweg...



We logeren heel budget in een jeugdhotel (we zijn weliswaar fortysomething, maar we mogen binnen als we ons gedragen als pubers: opdracht geslaagd!). Le Marais is een verrassende wijk. Studenten- annex shoppingbuurt met heerlijke restootjes, verwarmde terrasjes en prachtige straatjes om in rond te dwalen.






We slenteren, stappen door, in en uit winkels, op en af terrasjes en toch raken we niemand kwijt. Dat kan ook moeilijk met het geluid van enkele trolleys in ons kielzog ;-) Onze bagage groeit aan naargelang het weekend vordert en de portemonnee slinkt... En onze nieuwe aanwinsten gaan helemaal mee tot Montmartre! Missie geslaagd, volgend jaar een andere stad onveilig maken xxx

Ground fourty

13 april 2008 is Dag van het Erfgoed. Haha, schitterend gekozen. Mij mogen ze ook met zorg behandelen en verwennen vandaag en dan binnenkort restaureren!
Slecht geslapen al drie nachten op rij, ik krijg nooit die wallen op tijd weg, wat ga ik aantrekken, hoe moet ik me gedragen, moet ik hier alles nog schoonmaken, wie komt er vandaag, wie ga ik zien, paniek... bestaat er zoiets als verjaardagsstress?


Een onverwacht en pracht van een kado. Ik heb wel voldoende tips gegeven de laatste weken, maar toch, ik ben van mijn melk. De 7 vette jaren zijn begonnen xxx


We nemen het veerbootje voor een rustige brunch met ons gezinnetje. En opeens... staan er daar 40 vrienden en vriendinnen om mee te eten en te vieren. Ik ben er niet goed van, maar vind het fantastisch. Relax... enkel nog genieten en alles over mij laten komen. Wie mij kent, weet dat dat moeilijk is, maar het is gelukt. Ik heb van elke minuut genoten: van het ontbijt/brunch/middagmaal, de attenties, de bling bling en het terrasje achteraf. Merci allemaal!!


Het is me het verjaarDAGje wel geweest. All seasons in one day. Mijn gevoelens gaan mee met het weer en ik vrees dat ik weer een onrustige nacht tegemoet ga, maar dat is dan omdat mijn hoofd zo vol zit met emoties. Het is inderdaad erger om 40 te worden dan om 40 te zijn met zo'n geweldige vrienden. Alvast één voornemen voor de komende 40 jaar is het koesteren van die familieleden en vrienden!

Enkele uren voor 40

Ik krijg reacties dat deze roundup van 40 jaar Wisteria een heuse terugblik is op wat geweest is. Dat is juist. Je weet beter waar je naartoe gaat als je kijkt naar wat je al deed. Maar het is niet correct dat enkel je daden tellen, je acties, wat je 'verwezenlijkt' hebt. Het gaat erom dat je in deze hoofdstukken over mijn leven kan meelezen wie ik ben en wie en wat me zo gemaakt heeft. De successen, wat vlot liep, maar ook de tegenslagen, het verdriet, verstopt of aanwezig. En dan ben ik best tevreden met wie ik ben. Ik hoop van jullie hetzelfde ;-))

Stel dat ik mijn kaarsje laat op mijn 40e, dan wil ik herinnerd worden als:
* een toffe, dynamische, attente, charmante vriendin
* een toffe, dynamische, attente, charmante vrouw
* een toffe, dynamische, attente, charmante mama
* een toffe, dynamische, attente, charmante collega
* een toffe, dynamische, attente, charmante werknemer
* een toffe, dynamische, attente, charmante vul-maar-aan

Voor de volledigheid (want zo ben ik ook, de perfectionistische lijstjesmadam) heb je nog de 21ste eeuw van me tegoed.
Na een dipje op mijn 31e, veranderde 2001 mijn leven. Uitgerekend op nieuwjaar ontmoette ik (eigenlijk via blind date) mijn toekomstige wederhelft. Het klikte enkele dagen later en ook in de loft waar ik binnenkwam voelde ik me meteen thuis. A ja, die loft stond aan het water waar ik als kind fietste. Dat kon geen toeval zijn: terugkeren naar mijn geboortestreek. Binnen het jaar lange reis, zwanger, verhuisd en getrouwd (echt waar, die trouwplannen waren er voor de 'conceptie', maar de natuur haalde ons in). 33 werd ik op Goede Vrijdag dat jaar. En ik deelde de avond voordien het Laatste Avondmaal met mijn 12 beste vriendinnen/apostelen. Die blijven heel belangrijk in mijn leven, hoewel de volgorde (als die er al zou zijn) weleens wisselt, naargelang onze gedeelde interesses van dat moment.



2002 was een jaar met heel hoge ups, maar ook diepe downs. Op de geboortedag van ons zoontje, vernamen we dat mijn papa ons spoedig zou verlaten. Gelukkig heeft hij zijn kleinkind nog in zijn armen gehad. Een onbezorgde kraamtijd had ik niet. Maar aan de kleine trok iedereen zich op en we probeerden met kleine dingetjes toch nog van die eerste zomer te genieten. En bij deze, bedankt mama, om er altijd te zijn voor ons. En dat geldt ook omgekeerd... Mama zijn dat is voor het leven.

Intussen zijn we 7 jaar later en hoop ik dat dit de magere jaren waren. Dan moeten de vette immers nog komen! We bleven niet gespaard van gezondheidsproblemen, maar die komen we wel altijd weer te boven en een heftig, mondig en schattig manneke helpt ons daarbij... Op het werk loopt het ook niet altijd vlotjes. Ik nam met veel spijt afscheid van mijn tv-jaren, maar hoop dat ik met nog meer maturiteit mijn andere job tussen de dino's vervul. Met plezier en trots trouwens! Mijn visuele interesses koppel ik nu aan schrijfplezier op deze blog

De goede voornemens en plannen zijn voor na de feestelijkheden. Muziek van deze jaren hoor je op mijn fuif in mei. Want ik ben niet blijven hangen in de eighties, ik volg mee. Life begins at 40!!

Jaren '90 - 7 dagen voor 40

In de jaren '90 was ik twentysomething en deed mijn eerste werkervaringen op. Ik greep heel wat kansen en ik geloof graag dat ik die niet zomaar in de schoot geworpen kreeg. Ik was de juiste persoon op de juiste plaats op het juiste moment. En ik had er het talent en de ambitie voor ;-)
Enkele maanden op een kabinet deden me weer zin krijgen om te gaan studeren en ik deed er een jaartje Leuven bij. Zo was ik van alle culturele markten thuis. De rest deed ik in de praktijk op. KunstenfestivaldesArts, voor en achter de schermen met zoveel mooie herinneringen, niet alleen de culturele, maar ook veel cafébezoek. De Beursschouwburg heeft goed aan ons verdiend!
Na een jaartje Unicef, stond ik mee aan de wieg van de Brusselse regionale tv. De eerste jaren waren het boeiendst. Ik leerde Brussel nog beter kennen en Brussel mij, ook voor en achter de schermen.

Werkuren en vrije tijd liepen in elkaar over. Collega's werden vrienden, vrienden collega's. Ik nam er naast intussen 3/5 job bij de regionale zender en occassioneel, experimenteel ;-) presentatiewerk bij andere zenders, nog een parttime job bij. Mijn kennismaking met de dino's liep natuurlijk over in een jobaanbieding. En ik kreeg er nog nieuwe vrienden-collegaatjes bij.
Vakantie spaarde ik op om verre reizen te maken met nicht, lief van dat moment of vriendin.


Hoogtepunten beleefde ik in Bolivië en Peru (het historische en magische Macchu Picchu, de kleurenpracht van de Salar de Uyuni, de bewoners op de rieten eilandjes van het Titicacameer), de Filippijnen (vooral natuur, onbetreden dorpjes hoog in de bergen), Zuid-Afrika (het boeiende Kaapstad, het Caroofestival, de Big Five in het Krügerpark), Equador (de ongelooflijke pracht van de Galapagoseilanden en de jungleavonturen), Guatemala, Belize en Honduras (vooral voor het gezelschap in ons busje en de vele trappen van Tikal) en met de man van mijn leven Madagascar (de lemuren, de krabben op het strand en op ons bord).

In 1996 had ik de ideale leeftijd (28 jaar), zoals ik me nog altijd in mijn hoofd voel! Nog geen pigmentvlekken, rimpels, verzakkingen of syndroom van Menière (toen nog nooit van gehoord). Toch voelde ik me niet goed in mijn vel. De biologische klok begon te tikken en ik vond de ware maar niet, op het werk stond ik voor mijn gevoel stil, België was geschokt door de affaire Dutroux en wij begroeven een dierbare vriendin op dezelfde dag als Julie en Melissa en opeens stokte mijn leven... The Fugees begeleiden deze minimidlifecrisis.
Ik zocht het voor de vakantie vlakbij huis. Voor de eerste keer in mijn leven logeerde ik twee weken aan zee. Ik kocht er skeelers en een fiets en was even op mezelf met de vragen des levens en goede voornemens. Af en toe nodigde ik vrienden uit om te gaan terrassen en te champieteren. De rust in mijn hoofd keerde weer.

Ik weet het, de muziek van de jaren '90 is tekenend voor mijn jongvolwassenheid. Maar ik citeer nu alleen de grote oogst aan Belgische muziek: The Radio's, Eerste Sneeuw van Jan De Wilde, Deus, Twee Meisjes van Raymond, Noordkaap met Arme Joe, Mama’s Jasje met Zo ver weg, Gorki met Anja en Mia, Zap Mama, Khadja Nin, De Mens, Sensualité van Axelle Red, Novastar, Hooverphonic, Buscemi, en de stem van Blue Blot zwijgt helaas voor altijd.

Straffe films: Basic Instinct - Paul Verhoeven, Schindler's List - Steven Spielberg, The Piano - Jane Campion, Four Weddings and a Funeral - Mike Newell, Pulp Fiction - Quentin Tarantino, Breaking the Waves - Lars von Trier, The English Patient - Anthony Minghella, Trainspotting - Danny Boylen, Festen - Thomas Vinterberg, American Beauty - Sam Mendes, Being John Malkovich - Spike Jonze en
Dancer in the Dark - Lars von Trier

Konden mij krijgen in de jaren '90: Johnny Depp in Edward Scissorhands en Benny and Joon (nog steeds trouwens als hij wil), Luke Perry (uit Beverly Hills 90210), George Clooney (of is dat al in de 21ste eeuw) en dichter bij huis Mauro, Jan Leyers, Koen De Bouw. In de eenentwintigste eeuw ben ik getrouwd, dus zulke ontboezemingen horen niet in de aanloop naar mijn 40ste thuis. Voor de volledigheid vul ik dit lijstje nog aan met Gabriel Rios, die krullebol uit Numb3rs en die donkerharige dokters uit ER. Just for fun uiteraard...

ONT Span je