Enkele uren voor 40

Ik krijg reacties dat deze roundup van 40 jaar Wisteria een heuse terugblik is op wat geweest is. Dat is juist. Je weet beter waar je naartoe gaat als je kijkt naar wat je al deed. Maar het is niet correct dat enkel je daden tellen, je acties, wat je 'verwezenlijkt' hebt. Het gaat erom dat je in deze hoofdstukken over mijn leven kan meelezen wie ik ben en wie en wat me zo gemaakt heeft. De successen, wat vlot liep, maar ook de tegenslagen, het verdriet, verstopt of aanwezig. En dan ben ik best tevreden met wie ik ben. Ik hoop van jullie hetzelfde ;-))

Stel dat ik mijn kaarsje laat op mijn 40e, dan wil ik herinnerd worden als:
* een toffe, dynamische, attente, charmante vriendin
* een toffe, dynamische, attente, charmante vrouw
* een toffe, dynamische, attente, charmante mama
* een toffe, dynamische, attente, charmante collega
* een toffe, dynamische, attente, charmante werknemer
* een toffe, dynamische, attente, charmante vul-maar-aan

Voor de volledigheid (want zo ben ik ook, de perfectionistische lijstjesmadam) heb je nog de 21ste eeuw van me tegoed.
Na een dipje op mijn 31e, veranderde 2001 mijn leven. Uitgerekend op nieuwjaar ontmoette ik (eigenlijk via blind date) mijn toekomstige wederhelft. Het klikte enkele dagen later en ook in de loft waar ik binnenkwam voelde ik me meteen thuis. A ja, die loft stond aan het water waar ik als kind fietste. Dat kon geen toeval zijn: terugkeren naar mijn geboortestreek. Binnen het jaar lange reis, zwanger, verhuisd en getrouwd (echt waar, die trouwplannen waren er voor de 'conceptie', maar de natuur haalde ons in). 33 werd ik op Goede Vrijdag dat jaar. En ik deelde de avond voordien het Laatste Avondmaal met mijn 12 beste vriendinnen/apostelen. Die blijven heel belangrijk in mijn leven, hoewel de volgorde (als die er al zou zijn) weleens wisselt, naargelang onze gedeelde interesses van dat moment.



2002 was een jaar met heel hoge ups, maar ook diepe downs. Op de geboortedag van ons zoontje, vernamen we dat mijn papa ons spoedig zou verlaten. Gelukkig heeft hij zijn kleinkind nog in zijn armen gehad. Een onbezorgde kraamtijd had ik niet. Maar aan de kleine trok iedereen zich op en we probeerden met kleine dingetjes toch nog van die eerste zomer te genieten. En bij deze, bedankt mama, om er altijd te zijn voor ons. En dat geldt ook omgekeerd... Mama zijn dat is voor het leven.

Intussen zijn we 7 jaar later en hoop ik dat dit de magere jaren waren. Dan moeten de vette immers nog komen! We bleven niet gespaard van gezondheidsproblemen, maar die komen we wel altijd weer te boven en een heftig, mondig en schattig manneke helpt ons daarbij... Op het werk loopt het ook niet altijd vlotjes. Ik nam met veel spijt afscheid van mijn tv-jaren, maar hoop dat ik met nog meer maturiteit mijn andere job tussen de dino's vervul. Met plezier en trots trouwens! Mijn visuele interesses koppel ik nu aan schrijfplezier op deze blog

De goede voornemens en plannen zijn voor na de feestelijkheden. Muziek van deze jaren hoor je op mijn fuif in mei. Want ik ben niet blijven hangen in de eighties, ik volg mee. Life begins at 40!!